Przez kilka dni wraz z 15 osobami z naszej wspólnoty byliśmy w Łodzi, gdzie uczestniczyliśmy w sesji "Modlitwa o uwolnienie". Wracając z Łodzi zatrzymałem się na noc w Warszawie, a wczoraj wracałem z Warszawy do Gdyni. Mój pociąg, który miał wyjechać o 9.00 miał 110 minut opóźnienia. Na szczęście po godzinie pojawił się inny pociąg do Gdyni, który powinien być na Centralnej o ... 4.45 i miał 300 minut opóźnienia. Pojechałem więc tym 'wcześniejszym' pociągiem, zastanawiając się czy zdążę na kolędę, która rozpoczyna się o 16.00. Pociąg dojechał do Gdyni kilka minut przed 16.00. Na kolędę wyszedłem więc z półgodzinnym opóźnieniem.
Jak zwykle już w tym roku były to kolędy, gdzie dzieliłem się żywą wiarą i Słowem Bożym.
Będąc u pewnego małżeństwa najpierw przyszedł ich ok. 30 letni syn, który z rodziną mieszka gdzie indziej. Powiedział, że ma tylko jednego syna i bardzo z żoną chcieliby mieć kolejne dziecko, ale są pewne trudności. Ja mówiłem im m.in. o moich tegorocznych kolędach, gdzie gdy modliliśmy się, dzieci się wzruszały. Gdy chciałem zbierać się do wyjścia, wtedy przyjechała jego żona wraz z 7-letnim Miłoszem. Po rozmowie poprosiłem ich, abyśmy raz jeszcze wraz z Miłoszem pomodlili się. Gdy się modliłem, zapytałem Miłosza, za co chce dziękować. On zaczął się modlić. Dziękował za piątkę, którą dostał tego dnia, że miniony rok był dobry. Potem prosił o ... kolejną piątkę i aby ten rok też był dobry dla wszystkich i... wzruszył się. Zapytałem, czy chce poprosić o rodzeństwo. A on: Tak, ale ja wiem, że będę je miał... Powiedziałem: Ale ty masz wiarę! I dlatego spełni się to wam. Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy. (Hbr 11,1)
Dzisiaj dziękowałem Bogu, że pociąg miał opóźnienie, bo inaczej nie spotkałbym Miłosza.
Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra. (Rz 8,28)
Jak zwykle już w tym roku były to kolędy, gdzie dzieliłem się żywą wiarą i Słowem Bożym.
Będąc u pewnego małżeństwa najpierw przyszedł ich ok. 30 letni syn, który z rodziną mieszka gdzie indziej. Powiedział, że ma tylko jednego syna i bardzo z żoną chcieliby mieć kolejne dziecko, ale są pewne trudności. Ja mówiłem im m.in. o moich tegorocznych kolędach, gdzie gdy modliliśmy się, dzieci się wzruszały. Gdy chciałem zbierać się do wyjścia, wtedy przyjechała jego żona wraz z 7-letnim Miłoszem. Po rozmowie poprosiłem ich, abyśmy raz jeszcze wraz z Miłoszem pomodlili się. Gdy się modliłem, zapytałem Miłosza, za co chce dziękować. On zaczął się modlić. Dziękował za piątkę, którą dostał tego dnia, że miniony rok był dobry. Potem prosił o ... kolejną piątkę i aby ten rok też był dobry dla wszystkich i... wzruszył się. Zapytałem, czy chce poprosić o rodzeństwo. A on: Tak, ale ja wiem, że będę je miał... Powiedziałem: Ale ty masz wiarę! I dlatego spełni się to wam. Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy. (Hbr 11,1)
Dzisiaj dziękowałem Bogu, że pociąg miał opóźnienie, bo inaczej nie spotkałbym Miłosza.
Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra. (Rz 8,28)
Dzieci , wiara
OdpowiedzUsuńBolesław Prus opisuje w Faraonie ciekawą wizję władcy Egiptu . Faraon widział w czarodziejskiej kuli modlitwy swych poddanych. Unosiły się one nad ziemię niby stado srebrzystych ptaków. Wylatywały ze świątyń , pałaców , ulic, fabryk, statków, chat , nawet z kopalń. Z początku każdy z nich pędził w górę jak strzała, lecz wnet spotykał pod Niebem innego srebnopiórego ptaka, który zabiegał mu drogę, uderzał go z całej siły , i obaj martwi upadali na ziemię. Modły bowiem (przeciwnie w intencjach) rozbijały się wzajemnie i nie dosięły Boskich uszu. Każdy chciał tego,co lękiem napełniało innych . Każdy prosił o własne dobro nie pytając , czy nie zrobi szkody blizniemu. Przeto modlitwy ich, chociaż były jak srebrzyste ptaki wzbijające się ku Niebu, nie dosięgały przeznaenia.
I wtedy Faraon usłyszał głos kobiecy
Psujak, Psujaczek ... wracaj do chaty, bo już pora na modlitwę. Zaraz, zaraz, odpowiedział głos dziecięcy. Ale chłopczyk do modlitwy wcale się nie spieszył. Ociągał się , jak tylko mógł, lecz w końcu musiał ulec przemocy matki, która wciągnąwszy Go do lepianki , czym prędzej posadziła Go na podłodze i przytrzymywała , ażeby jej znowu nie uciekł do zabawy. Chłopczyk wyczuł, że już się nie wyrwie, więc wzniósł oczy i ręce do Nieba, i cieniutkim a krzyliwym głosem prawił zadyszany...
Dziękuję Ci, dobry Boże, żeś tatę chronił dziś od przygód. Dziękuję, że mamie dałeś pszenicy na placki..I jeszcze co ? Żeś stworzył Niebo i Ziemię, i zesłał jej Nil, który nam chleb przynosi..I jeszcze co ? Aha już wiem... I jeszcze Ci dziękuję ,że ta pięknie na dworze, że rosną kwiaty, śpiewają ptaki, i że palma rodzi słodkie daktyle. A za te dobre rzeczy, które nam darowałeś, niechaj wszyscy kochają Cię jak ja, i chwalą lepiej ode mnie, bom jeszcze mały i nie nauczyli mnie mądrości..No dosć już...
Matka i ojciec pomruczeli sobie, że dziecko niedbale cześć Bogu oddaje. Ale Faraon w czarodziejskiej kuli dostrzegł coś zupełnie innego. Oto modlitwa dziecka wznosiła się coraz wyżej, i wyżej, i tyko ona dotarła do Boskiego tronu.
Mały człowieczek