Modlitwa dzieci

Pierwsze trzy dni chodzenia po kolędzie mam za sobą. Jakże inne są to spotkania niż w poprzednich latach... Wczoraj po raz pierwszy zdarzyło się, że rok po roku poszedłem z kolędą do tych samych rodzin. Proboszcz zawsze stara się, aby była rotacja, tak by co roku pójść do kogoś nowego. Zrozumiałem jednak, że to Pan chce, abym teraz poszedł raz jeszcze spotkać się z tymi samymi osobami. We wszystkich rodzinach rozmawialiśmy o wierze w żywego Jezusa. Dzieliłem się tym, jak Pan dotyka moje serce, uzdrawia i prowadzi do zażyłej relacji z NIM. Za każdym razem prowadziło to do odwzajemnionego dzielenia i często do jeszcze jednej pogłębionej modlitwy.

Najbardziej uderzyły mnie w tych dniach spotkania z rodzinami, gdzie są dzieci. Mam wrażenie, że Pan pozwolił mi odkryć coś niezwykłego...

Pierwszego dnia w jednej rodzinie była dwójka małych dzieci: 8-letni Filip i malutka Blanka. Rozmawiałem z Filipem o jego patronie i przeczytaliśmy razem fragment opisujący, co czynił Filip w Dziejach Apostolskich (Dz 7). Zapytałem, kim według niego jest Bóg. Filip odpowiedział: Bóg jest Tatą wszystkich. Potem zaprosiłem, aby pomodlił się. Podziękował Tacie za ... śnieg i rodziców. Gdy modlił się w jego oczach pojawiły się ... łzy.

Drugiego dnia na koniec kolędy przyszedłem do rodziny 11-letniego ministranta Pawła, który towarzyszył mi w kolędzie. Także tutaj rozmawialiśmy o modlitwie. Paweł pokazał mi Biblię. Mówiliśmy o tym, że może wraz z rodzicami czytać ją wieczorem. W pewnym momencie tej naszej spokojnej i Bożej rozmowy, Paweł bardzo wzruszył się i delikatnie zaczął ... płakać. Powiedziałem, że ma się nie bać tych łez, bo świadczą one, jak bardzo blisko jego serce jest Boga.

Zacząłem się zastanawiać po kolędzie, czy jest jakiś związek między tymi dwoma sytuacjami i czy był to 'przypadek', czy może jest w tych poruszeniach Coś więcej.

Wczoraj Pan dał mi odpowiedź... W pewnej, w moim odczuciu, bardzo Bożej rodzinie, zaczęliśmy się modlić. Modliłem się, jak serce mi podpowiadało. Zachęciłem, aby włączyć się do mojej modlitwy. Jeden z dwóch braci bliźniaków (mają 10 lat) - Adaś - zaczął modlić się za swojego dużo starszego brata i wtedy także u niego pojawiły się łzy. Gdy usiedliśmy wciąż był delikatnie poruszony. Adaś przyniósł mi swoją Biblię dla dzieci i okazało się, że już całą przeczytał. Ostatecznym potwierdzeniem dla mnie były słowa jego brata bliźniaka - Sławka :-). Na pytanie, jak myśli, kim jest Bóg, odpowiedział:... Tatą wszystkich!

Nie mam już żadnych wątpliwości, że dzieci mają szczególnie otwarte serce na poczucie Bożej obecności. Wystarczy pozwolić im ... modlić się z serca. Nie wkuwać im formułki czy pacierze, ale pozwalać im mówić do ich TATY.
Niestety z wiekiem szybko tracimy tę wrażliwość płynącą ze spotkania z Bogiem. Często nie z naszej winy. Po prostu wpaja się nam, że mamy być w porządku wobec Boga, odmawiając pacierze, a jeśli tego nie zrobimy - spowiadając się z tego. Tak powoli umiera nasza relacja z Żywym Bogiem - Tatą wszystkich...

Wyrzekł Pan: Ponieważ ten lud zbliża się do Mnie tylko w słowach, i sławi Mnie tylko wargami, podczas gdy serce jego jest z dala ode Mnie; ponieważ cześć jego jest dla Mnie tylko wyuczonym przez ludzi zwyczajem, dlatego właśnie Ja ponowię niezwykłe działanie cudów i dziwów z tym ludem: zginie mądrość jego myślicieli, a rozum jego mędrców zaniknie. (Iz 29,13-14)